نامه نیما یوشیج برای همسرش عالیه

بیا! عزیزم ! تا ابد مرا مقهور بدار. برای این که انتقام زن را از جنس مرد کشیده باشی ، 

قلب مرا محبوس کن.

اگر بتوانم این ستاره ی قشنگ را به چنگ بیاورم ! 

سلسله ی پر برف البرز را به میل و سماجت خود از جا حرکت بدهم !

اگر بتوانم جریان باد را از وسط ابرها ممانعت کنم . 

آن وقت می توانم به قلبم تسلط داشته ، 

این سرنوشت را که طبیعت برایم تعیین کرده است تغیر بدهم

ولی قدرت انسان ، به عکس خیالاتش محدود است

من همیشه از مقابل گل ها مثل نسیم های مشوش عبور کرده ام .قدرت نداشته ام آن ها را بلرزانم .

در دل شب ها مثل مهتاب بر آن ها تابیده ام . 

نخواسته ام وجاهت آسمانی آن ها پنهان بماند

کدام یک از این گل ها میتوانند در دامن خودشان یک پرنده ی غریب را پناه بدهند . 

من آشیانه ام را ، قلبم را ، روی دستش می گذارم

کی می تواند ابرهای تیره را بشکافد ، ظلمت ها را بر طرف کند و ناجورترین قلب ها را نجات بدهد ؟

“عالیه”، تو ! تو می توانی

می دانی کدام ابرها ، کدام ظلمتها ؟

شب های درازی بوده اند که شاعر برای گل موهمی که هنوز آن را نمی شناخت

خیال بافی می کرده است . ابرها موانعی بوده اند که مطلوبش را از نظرش دور می کرده اند

آن گل تو بودی . تو هستی . تو خواهی بود

چه قدر محبوبیت و مناعت تو را دوست می دارم . گل محجوب قشنگ من.

+خوشگل بووووووووووووووود...:)

منبع: